Luke 8

Rozdział 8

1Następnie chodził po miastach i po wioskach, głosząc i opowiadając ewangelię królestwa Bożego. A było z nim dwunastu; 2I kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i chorób: Maria, zwana Magdaleną ^a, z której wyszło siedem demonów; 3Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda, Zuzanna i wiele innych, które służyły mu swoimi dobrami ^b. 4A gdy zeszło się wielu ludzi i z różnych miast przychodzili do niego, powiedział w przypowieści: 5Siewca ^c wyszedł siać swoje ziarno. A gdy siał, jedno padło przy drodze i zostało podeptane, a ptaki niebieskie wydziobały je. 6Inne padło na skałę, a gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. 7Inne zaś padło między ciernie, ale ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je. 8A jeszcze inne padło na dobrą ziemię, a gdy wzrosło, wydało plon stokrotny. To powiedziawszy, zawołał: Kto ma uszy ^d do słuchania, niech słucha. 9I pytali go jego uczniowie: Co znaczy ta przypowieść? 10A on im powiedział: Wam dano poznać tajemnice ^e królestwa Bożego, ale innym opowiada się w przypowieściach, aby patrząc, nie widzieli ^f i słysząc, nie rozumieli. 11A takie jest znaczenie przypowieści: Ziarnem ^g jest słowo Boże. 12Tymi przy drodze są ci, którzy słuchają; potem przychodzi diabeł ^h i zabiera słowo z ich serca, aby nie uwierzyli i nie zostali zbawieni. 13A tymi na skale są ci, którzy, gdy usłyszą, z radością przyjmują ⁱ słowo. Nie mają jednak korzenia ^j, wierzą do czasu, a w chwili pokusy odstępują ^k. 14To zaś, które padło między ciernie, to są ci, którzy słuchają słowa, ale odchodzą i przez troski, bogactwa i rozkosze życia ^l zostają zagłuszeni i nie wydają owocu. 15Lecz to, które padło na dobrą ziemię, to są ci, którzy szczerym i dobrym sercem ^m usłyszeli słowo i zachowują ⁿ je, i wydają owoc ^o w cierpliwości ^p. 16Nikt, zapaliwszy świecę ^q, nie nakrywa jej naczyniem i nie stawia pod łóżkiem, ale na świeczniku, aby ci, którzy wchodzą, widzieli światło ^r. 17Nie ma bowiem nic tajemnego ^s, co by nie miało być ujawnione, ani nic ukrytego, o czym by się nie dowiedziano i co by nie wyszło na jaw. 18Uważajcie więc, jak słuchacie ^t. Kto bowiem ma, temu będzie dodane, a kto nie ma, zostanie mu zabrane nawet to, co sądzi, że ma. 19Wtedy przyszli do niego jego matka i bracia ^u, ale nie mogli podejść z powodu tłumu. 20I dano mu znać, mówiąc: Twoja matka i twoi bracia stoją przed domem i chcą się z tobą widzieć. 21A on im odpowiedział: Moją matką i moimi braćmi ^v są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je. 22Pewnego dnia wsiadł do łodzi ^w ze swymi uczniami i powiedział do nich: Przeprawmy się na drugą stronę jeziora. I odpłynęli. 23A gdy płynęli, usnął. I zerwał się gwałtowny wicher na jeziorze, i zalewało łódź, tak że byli w niebezpieczeństwie. 24Podeszli więc i obudzili go, mówiąc: Mistrzu, mistrzu, giniemy! Wówczas wstał, zgromił wiatr i wzburzone fale, a one się uspokoiły i nastała cisza. 25Wtedy powiedział do nich: Gdzież jest wasza wiara? A oni, bojąc się, dziwili się i mówili między sobą: Kim on jest, że nawet wichrom i wodzie rozkazuje, a są mu posłuszne? 26I przeprawili się do krainy Gadareńczyków, która leży naprzeciw Galilei. 27A gdy wyszedł na ląd, zabiegł mu drogę pewien człowiek z miasta, który od dłuższego czasu miał demony. Nie nosił ubrania i nie mieszkał w domu, lecz w grobowcach ^x. 28Gdy zobaczył Jezusa, krzyknął, upadł przed nim i zawołał donośnym głosem: Cóż ja mam z tobą ^y, Jezusie, Synu Boga Najwyższego ^z? Proszę cię, nie dręcz mnie. 29Rozkazał bowiem duchowi nieczystemu, aby wyszedł z tego człowieka. Bo od dłuższego czasu porywał go, a chociaż wiązano go łańcuchami i trzymano w pętach, on rwał ^aa więzy, a demon pędził go na pustynię. 30I zapytał go Jezus: Jak ci na imię? A on odpowiedział: Legion. Wiele bowiem demonów weszło w niego. 31Wtedy prosiły go, aby nie kazał im odejść stamtąd w otchłań ^ab. 32A było tam wielkie stado świń ^ac, które pasły się na górze. I demony prosiły go, aby pozwolił im w nie wejść. I pozwolił im. 33Wtedy demony wyszły z tego człowieka i weszły w świnie. I ruszyło to stado pędem po urwisku do jeziora, i utonęło. 34A pasterze, widząc, co się stało, uciekli, a poszedłszy, oznajmili to w mieście i we wsiach. 35I wyszli ludzie, aby zobaczyć, co zaszło, a przyszedłszy do Jezusa, zastali człowieka, z którego wyszły demony, ubranego i przy zdrowych zmysłach ^ad, siedzącego u stóp Jezusa. I przestraszyli się. 36A ci, którzy to widzieli, opowiedzieli im, jak ten opętany został uzdrowiony. 37Wówczas cała ludność okolicznej krainy Gadareńczyków prosiła go, aby od nich odszedł ^ae, gdyż ogarnął ich wielki strach. Wtedy on wsiadł do łodzi i zawrócił. 38A człowiek, z którego wyszły demony, prosił go, aby mógł przy nim zostać ^af. Lecz Jezus odprawił go, mówiąc: 39Wróć do swego domu i opowiedz, jak wielkie rzeczy Bóg ci uczynił. I odszedł, opowiadając ^ag po całym mieście, jak wielkie rzeczy Jezus mu uczynił. 40A gdy Jezus wrócił, ludzie przyjęli go z radością. Wszyscy bowiem go oczekiwali. 41A oto przyszedł człowiek imieniem Jair ^ah, który był przełożonym synagogi. Upadł Jezusowi do nóg ^ai i prosił go, aby wszedł do jego domu. 42Miał bowiem córkę jedynaczkę, mającą około dwunastu lat, która umierała. A gdy on szedł, ludzie napierali na niego. 43A kobieta, która od dwunastu lat cierpiała na krwotok ^aj i wydała na lekarzy ^ak całe swoje mienie, a żaden nie mógł jej uleczyć; 44Podeszła z tyłu, dotknęła brzegu jego szaty i natychmiast ustał jej krwotok. 45Wtedy Jezus zapytał: Kto mnie dotknął? A gdy wszyscy się wypierali, Piotr i ci, którzy z nim byli, powiedzieli: Mistrzu, ludzie się do ciebie cisną i tłoczą, a ty pytasz: Kto mnie dotknął? 46Jezus jednak powiedział: Ktoś mnie dotknął, bo poczułem, że moc ^al wyszła ze mnie. 47Wtedy kobieta, widząc, że się nie ukryje, z drżeniem podeszła i upadłszy przed nim, powiedziała ^am wobec wszystkich ludzi, dlaczego go dotknęła i jak natychmiast została uzdrowiona. 48On zaś powiedział do niej: Ufaj, córko! Twoja wiara ^an cię uzdrowiła, idź w pokoju. 49A gdy on jeszcze to mówił, przyszedł ktoś z domu przełożonego synagogi i powiedział: Twoja córka umarła, nie trudź Nauczyciela. 50Ale Jezus, słysząc to, odezwał się do niego: Nie bój się, tylko wierz ^ao, a będzie uzdrowiona. 51Gdy przyszedł do domu, nie pozwolił wejść ze sobą nikomu oprócz Piotra, Jakuba i Jana ^ap oraz ojca i matki dziewczynki. 52A wszyscy płakali i lamentowali nad nią. Lecz on powiedział: Nie płaczcie, nie umarła, tylko śpi ^aq. 53I naśmiewali się z niego, wiedząc, że umarła. 54A on wyrzucił wszystkich, ujął ją za rękę i zawołał: Dziewczynko, wstań ^ar! 55Wtedy jej duch powrócił i zaraz wstała, a on polecił, aby dano jej jeść ^as. 56I zdumieli się jej rodzice. A on im nakazał, aby nikomu nie mówili ^at o tym, co się stało.